Neem mijn baantje over, alsjeblieft!

Neem alsjeblieft mijn baantje over.

Om welke baan gaat het? Eh.. dat zou dan zoiets zijn als publiek spreker voor de hacker-horde, woordvoerder voor journalisten, evangelist en aanspreekpunt voor het bedrijfsleven.

Het is een belangrijke baan, omdat ideeën zichzelf niet verkopen. De betere technologie kan op zich niet overwinnen zonder goede propaganda, niet wanneer je het zowel moet opnemen tegen de inertie van de geest binnen de bedrijven als ook tegen de gerichte inspanning van een markleider die vastbesloten is om alle VOT (vrees, onzekerheid en twijfel) die hij maar kan genereren in te zetten om daarmee alle competitie te vermorzelen.

De media en de moguls uit het bedrijfleven hebben de behoefte een gezicht te zien waarvan zij denken dat ze het kunnen vertrouwen en ze willen een verhaal horen wat ze kunnen geloven, vertelt in hun eigen taal. Anders, ongeacht hoe slim en goed we zijn, zullen we worden overstemd door de volgende biljoen-dollar blitz uit Redmond.

Het is nog een fantastische baan, ook. Je mag kriskras door de Verenigde Staten en de rest van de wereld vliegen en verblijft vaak in luxueuze hotels. Je wordt geciteert als een autoriteit in de nationale pers. Topmanagers van de hoogstgenoteerde bedrijven luisteren aandachtig als je spreekt. Grijze eminenties uit het Pentagon vragen je te komen spreken op workshops over veiligheid. Je ontmoet allerhande interessante en machtige mensen (man, in de laatste twee weken alleen al heb ik van aangezicht tot aangezicht gestaan met Steve Jobs, Jeff Bezos, John Sculley, Mitch Kapor, Esther Dyson, en de Assistent Secretaris van het Ministerie van Financien, Belast Met Rusland). Je wordt gevraagd om artikelen in nationale magazines te schrijven. Je wordt door Linux gebruikersgroepen behandeld alsof je een visiterend vorst bent. Je krijgt je biografie in Wired (volgende maand). Je krijgt de kans om geschiedenis te schrijven. Je krijgt zelfs groupies (nou ja, okay, dat is maar een keer voorgekomen. Maar ze was goed.)

Dus, zegmaar, als die baan zo belangrijk en zo 'cool' is, waarom wil ik er dan van af?

Voornamelijk door het verlies van al die veel belangrijkere zaken waaronder je lijdt door dit te doen. Zoals je privacy en je tijd en een hele groot deel van je persoonlijk leven. Om deze baan goed te doen moet je de helft van de tijd onderweg zijn en de andere helft van de tijd ben je bezig met het behandelen van verzoeken van journalisten. Je begint na twee weken leven in hotels je vrouw te missen en je kat en je huis, en de lol van het leven vanuit je rugzak en van het eten van vliegtuig-maaltijden is er snel af. Ik heb dat nu een jaar lang gedaan.

Maar het wordt nog erger. Je zult merken dat je moet vechten om wat tijd te vinden om meer of minder hard na te denken over de dingen die je initieel op deze weg hebben gebracht. En je hebt amper de energie om daadwerkelijk wat programmatuur in elkaar te zetten. In plaats daarvan luister je naar jezelf als je ketens van woorden spint tegen vreemde mannen in pakken en je voelt je een plant, die langzaam uit de grond wordt getrokken - de wortels nog net niet scheurend, maar je voelt het aankomen, je voelt het aankomen.

Maar dat is desondanks niet dat wat je het meeste pijn doet. Degenen die je het meeste pijn doen zijn de mensen waar je van houdt, de groep waar je bloed en tranen voor hebt geplengd in je poging hen te dienen. Want men zal zich tegen je keren. Dat zal men zeker. Niet allemaal, niet eens de meesten, maar voldoende om je te verwonden.

Men zal de minimale zelf-promotie die je moet verrichten om de attentie vast te houden in een van media verzadigde wereld beschouwen en je middel voor je doel houden -- ze zullen denken dat het je gaat om de hype inplaats van met de ideeën die je met die hype onder de aandacht brengt en je ongenadig afslachten. Men zal je methoden aanvallen. Men vecht je motieven aan. Je wordt de schurk in meer paranoide fantasieën dan je dacht dat mensen in het openbaar konden uiten. Ze zullen je successen behandelen als historisch onvermijdbaar en je kruisigen omwille van je fouten en omwille van fouten die ze zich slechts voorstellen als de jouwe.

En het zal pijn doen. Zelfs al weet je diep in je hart dat een hele hoop van deze querulanten bestaat uit met testosteron vergeven pubers die zich over jouw rug breed maken. Zelfs als je weet dat nog geen een op de vijftig van deze stuurlui aan wal ook maar in de buurt komt van je talenten op het gebied van het schrijven van software, dat nog niet eens 1 procent de juiste persoonlijkheid heeft om in je schoenen te kunnen staan en dat niet 1 van hen ook maar een meter in die schoenen heeft gelopen. Het zal pijn doen.

Heb geen medelijden met me -- ik liep tegen deze baan aan met beide ogen open. Ik wist dat het gaan van deze weg me zou verslijten. Ik verwachtte dat een aantal mensen aan mijn zijde me zo ongeveer zouden begraven onder hun onvolwassenheid en onzinnigheid. Ik wist ook dat anderen met getrokken messen klaar zouden staan als er ook maar iets leek op aanpassing aan de mainstream; veel te veel hackers zijn van hun afkeer van 'het systeem' gaan houden en hebben een knorrige liefde ontwikkeld voor hun eigen marginalisatie.

Maar maak je ook geen illusies. Het zal ook jou overkomen, hoe goed je je werk ook doet; je zult een psychologische bliksemafleider worden voor elke voorstelbare neurosis rond authoriteit en succes.

De enige manier om dit te doorstaan is als je werkelijk gelooft dat de baan belangrijker is dan jij -- dat de mogelijkheid van een open source software wereld zoveel betekent voor de menselijke vrijheid en de toekomst dat de ergste ellende waar iemand je in stort in vergelijking weinig uitmaakt.

Maar zelfs als je dat gelooft, zul je dodelijk uitgeput raken van de hele zooi.

Wil je het baantje nog steeds? Mooi. Hier volgen de kwalificaties die je nodig zult hebben:

• Om geloofwaardig te zijn in de volledige hacker-gemeenschap moet je een geschiedenis achter de rug hebben van vele jaren als toegewijd hacker, met veelvoudige succesvolle projecten op je naam en code in elke Linux distributie en ook in de BSD's.
• Je moet excellente vaardigheden hebben op het gebied van het geven van presentaties en excellent het woord kunnen voeren. Je moet in staat zijn om zowel de techies als de mannen in pakken langere tijd in hun eigen taal toe te spreken en hun aandacht vast kunnen houden tijdens het onthullen van complexen en nieuwe ideeën.
• Je moet een extroverte persoonlijkheid zijn, die in staat is onder het spreken te denken, vijandige vragen te beantwoorden en op bevel zinnig geluid kunnen genereren.
• Je moet het kennisgebied bestrijken waarin computer wetenschappen, micro-electronica en bedrijfspraktijken besloten liggen en meer dan een snuifje antropologie/sociologie en psychologie. Bonus punten als je substantieel onderzoek kunt uitvoeren waar al deze gebieden tegelijkertijd in voorkomen.
• Je moet financieel voldoende onafhankelijk zijn om geen behoefte te hebben aan een regelmatige baan. (Deze baan levert wel wat emolumenten op, maar geen salaris).
• Je moet het persoonlijk vertrouwen genieten van minimaal een solide meerderheid van de leiders van de gemeenschap. Het hebben van relaties met velen onder hen zou een waardevolle bonus zijn.
• Je moet weten hoe voorkomt dat je de mannen in de pakken bang maakt of tegen je in het harnas jaagt.
• Je moet een dikke huid hebben, een behoorlijke ruggegraat en een robuust gevoel voor het absurde.

Als je niet kunt voldoen aan deze kwalificaties, zou het wellicht beter zijn dat je eens nadenkt of je wel behulpzaam bent bij het gedaan krijgen van het werk of dat je de boel stagneert. Het is niet belangrijk wie op enig moment deze baan vervult -- maar de baan zelf is dat zeker wel. Als we een beperkt aantal mogelijke gegadigden hebben en we branden ze stuk voor stuk af, verliest iedereen.

Dus: als je geen leider kunt zijn en je niet wilt volgen, probeer dan in ieder geval geen stront te gooien naar de ongelukkige bastaard die die plek net inneemt. Geef hem wat krediet: hij doet dit werk immers voor jou.